دایناسور براکیو زاروس
 
درباره وبلاگ


سلام من امیرم و 15 سالمه !!! ممنونم از اینکه به وبلاگم سر زدید . من و دوستان سمپادی ام این وبلاگ را ساختیم تا شاید بتوانیم نام سمپاد را زنده نگه داریم. در این وبلاگ هر هفته مطالب جدیدی قرار میگیرد که میتوانید با عضویت در وبلاگ هر هفته خبر نام دریافت کنیدو از مطالب لذت ببرید ...
آخرین مطالب
پيوندها
نويسندگان


ورود اعضا:

نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

<-PollName->

<-PollItems->

خبرنامه وب سایت:





آمار وب سایت:  

بازدید امروز : 19
بازدید دیروز : 133
بازدید هفته : 159
بازدید ماه : 165
بازدید کل : 71684
تعداد مطالب : 171
تعداد نظرات : 14
تعداد آنلاین : 1



آمار وبلاگ:

بازدید امروز : 19
بازدید دیروز : 133
بازدید هفته : 159
بازدید ماه : 165
بازدید کل : 71684
تعداد مطالب : 171
تعداد نظرات : 14
تعداد آنلاین : 1

خبرنامه وبلاگ:

برای ثبت نام در خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید


بزرگترین وبلاگ بچه های سمپادی کاشان




 

براكيوزاروس

دايناسور بازودار

آناتومي

براكيوزاروس يكي از بزرگترين و بلندترين دايناسورهايي است كه تاكنون كشف شده است. اين جانور،گردني بلند، سري كوچك و دمي نسبتا كوتاه و ضخيم داشت.

براكيوزاروس، مثل براكيوزاريدهاي و برخلاف اكثر دايناسورها، روي چهارپا راه مي رفت، پاهاي جلويي آن بلندتر از پاهاي عقبي بودند. وجود اين پاهاي جلويي غيرعادي به همراه گردن بسيار بلند آن، به براكيوزاروس حالتي شبيه زرافه مي داد وسبب ارتفاع آن بيش ازاندازه آن، 50-40 فوت(16-12 متر) مي شد.

طول براكيوزاروس حدود 85 فوت(26 متر) و وزن آن حدود 88-33 تن(80-30تون) بود. اين دايناسور، برروي اولين انگشت پاهاي جلويي و سه انگشت اول پاهاي عقبي، چنگال داشت(هر پا پنج انگشت با لايه هاي گوشتي داشت).

مثل براكيوزاريدهاي ديگر، براكيوزاروس دندانهايي اسكنه مانند داشت،‌ بيني آن در بالاي سرش قرار داشت و سوراخهاي بيني بزرگي داشت كه نشان مي دهد قدرت بويايي خوبي داشته است. براكيوزاروس، 26 دندان بر روي آرواره بالايي و 26 دندان بر روي آرواره پاييني داشت و كلا 52 دندان در دهان داشت.


تغذيه

براكيوزاروس، گياهخوار بود. احتمالا اين جانور، با دندانهاي قاشقي شكلش(اسكنه اي شكل)بخشهاي بالايي درختان بلند را مي خورده است. براكيوزاروس غذايش را بدون جويدن، مي بلعيده است و مواد گياهي را در روده اش هضم مي كرده است.

 

 

زمان زيست

براكيوزاروس، در دوره ژوراسيك مياني تا پسين، حدود 145-156 ميليون سال قبل، تقريبا در اواسط دوران مزوزوييك،‌عصر خزندگان، مي زيست. بر مبناي بعضي از سن سنجيها، براكيوزاروستا 140 ميليون سال قبل، يعني تا آغاز دوره كرتاسه وجود داشته است.

هم عصرهاي براكيوزاروس، ساروپودهاي بزرگ ديگري نظير كامارازاروس،‌ سوپرزاروس،‌ الترازاروس بودند.

 

زيستگاه

براكيوزاروس، جانوري خشكي زي بود. ساليان سال تصور مي شد كه ساروپودهاي بزرگ بيشتر عمرشان را در آب مي گذرانده اند و هنگامي كه از طريق بيني بلندشان نفس مي كشيدند، اجازه مي داده اند كه آب بدن سنگين آنها را بپوشاند. اما امروزه اعتقاد براين است كه همانطور كه المر ريجز، نخستين توصيف كننده براكيوزاروسها،‌در مقاله سال 1904 خود عنوان كرده است، براكيوزاروسها،كاملاخشكي زي بوده اند. وي معتقد است كه همانطور كه اكثر دانشمندان امروزي مي دانند، پاها و اعضاي براكيوزاروس آنقدر محكم نبوده كه بتواند وزن اين جانور سنگين را در گل تحمل كند، اما پشت آن،‌آنقدر انعطاف پذير بوده كه روي خشكي وي را حمايت و تحمل مي كرده، قفسه سينه براكيوزاروس، باريك و عميق بوده كه براي تنفس زيرآب نامناسب است و متناقض با جانوران بزرگ دريايي امروزي(مثل كرگدن) است.

 

درندگان احتمالي

احتمالا براكيوزاروسهاي سالم و بالغ مورد حمله درندگان قرار نمي گرفتند. بزرگترين گوشتخوار شناخته شده آن زمان(دوره ژوراسيك پسين) و آن مكان(آمريكاي شمالي و آفريقا) آلوزارسها و سراتوساروسها و توروساروسها بودند. اندازه اين تروپودها كمتر از نصف براكيوزاروس بود و احتمالا طعمه هاي كوچكتري(مثل ساروپودهاي كوچكتر و اورنيتيچيانهايي مثل استگوزاروس) را شكار مي كرده اند.

 

مشكلات فشار خون

براكيوزاروس و بعضي ازساروپودهاي بزرگ ديگر(گياهخواران بزرگ وگردن دراز) احتمالا قلبي بزرگ و قدرتمند و فشارخون بسيار بالايي داشته اند تا خون را از گردن بلند آنها به سر و مغز برساند. سر(و مغز) براكيوزاروس(چندين متر) بالاتر از قلبش قرار داشت. اين امر در موتور جريان خون مشكلي ايجاد مي كند. به منظور پمپاژ كردن خون اكسيژن دار كافي به سر براي فعاليتهاي مغزبراكيوزاروس(حتي مغز كوچك ساروپود) به قلبي بزرگ و قدرتمند، فشار خون بسيار بالا و رگهاي خوني پهن و ماهيچه اي با دريچه هاي بسيار(براي جلوگيري از برگشت خون) احتياج است. احتمالافشارخون براكيوزاروس بيش از400 ميليمترجيوه،‌سه يا چهار برابر فشار خون ما، بوده است.

 

رفتار

گله: احتمالا براكيوزاروس ها به صورت گله اي زندگي مي كرده اند و هنگامي كه تمام غذاي محل زندگيشان را مي خوردند، مهاجرت مي كردند.

تخم: براكيوزاروس ها، مانند ساروپودهاي ديگر، از طريق تخم گذاري توليد مثل مي كرده اند. تخمهاي يافت شده ساروپودها داراي الگوي خطي بوده اند و در لانه نبوده اند. احتمالا اين تخمها، هنگامي كه جانور در حال حركت بوده گذاشته شده اند. اعتقاد براين است كه ساروپودها از تخمهايشان مراقبت نمي كرده اند.

طول عمر: طول عمر ساروپودها 100 سال بوده است

دفاع: بهترين وسيله دفاعي براكيوزاروسها، اندازه بزرگ آنها بوده است. به علاوه، دم بلند آنها،‌به مهاجمان شلاق مي زده است. همچنين آنها پوستي چرمي داشته اند اگرچه اين عامل، در مقابل دندانهاي بلند و تيز تروپودها وسيله دفاعي محسوب نمي شود. به علاوه، پاهاي براكيوزاروسها، داراي چنگال بوده است كه در براكيوزاروسهاي جوان،‌بيشتر قابل توجه است.

 

هوش

تصور مي شد كه ساروپودها(مثل براكيوزاروس و آپاتوزاروس) و استگوزاروس، مغز ثانويه اي دارند. امروزه ديرينه شناسان معتقدند كه آنچه آنها آن را مغز ثانويه مي پنداشتند، بزرگ شدگي طناب عصبي در قسمت ران بوده است. اين بزرگ شدگي از مغز كوچك جانور هم بزرگتر بوده است.

براكيوزاروس، نوعي ساروپود بود كه هوش آنها(يا EQ كه از روي نسبت مغز به وزن بدن اندازه گيري مي شود) از همه دايناسورها كمتربود.

EQ - بهره هوشي

 

تحرك

براكيوزاروس چهارپا بود و بر روي چهار پا راه مي رفت. برخلاف اكثر دايناسورهاي ديگر،‌پاهاي جلويي بلندتر از پاهاي عقبي بودند.

 

كشف فسيلها

نخستين بار براكيوزاروس، در سال 1900، در دره گراندريور، در غرب كلرادوي آمريكا كشف شد. اسكلت ناقص آن توسط ديرينه شناس، المر ريج توصيف شد كه در سال 1903 براكيوزاروس را نامگذاري كرد. در سال 1909، ورنر جاننچ تعداد زيادي فسيل براكيوزاروس را در تانزانياي آفريقا پيدا كرد. تعداد زيادي فسيل براكيوزاروس در آمريكاي شمالي و آفريقا كشف شده است.

 

طبقه بندي

براكيوزاروس متعلق است به:

•  قلمرو(جانوران)

•  شاخه مهره داران(داراي طناب عصبي پشتي هستند كه در مغز خاتمه مي يابد)

•  رده آركوزاريا(دياپسيدها با دندانهاي سرپيچي و غيره)

•  راسته ساريچيا- دايناسورهاي جهنده، اجداد پرندگان.

•  ساروپودومورف-گياهخواران داراي گردن بلند و دم طويل كه روي چهار پا راه مي رفتند.

•  زيرراسته ساروپودا- گياهخواران بسيار بزرگ.

•  نئوساروپودا-ساروپودهاي تكامل يافته.

•  خانواده براكيوزاريدها- سوراخهاي بيني در بالاي سر و پاهاي جلويي بلندتر از پاهاي عقبي كه در نتيجه حالت ايستادن آنها، شبيه زرافه است.

•  زيرخانواده براكيوزارينا- بزرگترين جانوران خشكي كه عبارتند از براكيوزاروس، الترازاروس،‌ سيزموزاروس وغيره.

•  جنس براكيوزاروس.

گونه هاي- گونه نوعي براكيوزاروس آلتيتوراكس(ريجز،1903). گونه هاي ديگر عبارتند از: براكيوزاروس آتالاينسيس(دي لاپارنت و زبيسزوسكي،1957)، براكيوزاروس برانسايي(جاننش،1914).

 

فسيلها و نامگذاري: نخستين بار براكيوزاروس، در سال 1900، در دره گراندريور، در غرب كلرادوي آمريكا كشف شد. اسكلت ناقص آن توسط ديرينه شناس، المر ريج توصيف شد كه در سال 1903 براكيوزاروس را نامگذاري كرد. در سال 1909، ورنر جاننچ تعداد زيادي فسيل براكيوزاروس را در تانزانياي آفريقا پيدا كرد. تعداد زيادي فسيل براكيوزاروس در آمريكاي شمالي و آفريقا كشف شده است.

اسكلت براكيوزاروس

 


نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:







چهار شنبه 16 فروردين 1391برچسب:, :: 17:44 ::  نويسنده : امیر محمد فلاح